دفتر پارسی نیایش

«و من هم این دفتر پارسی نیایش را بدان گرد آوردم که پارسی زبانان نیایشگر، به زبان خود، آن هم با الفاظ ملیح و لطیف خداوندان سخن، چون غزّالی و نظامی و مولوي و سعدي و جامی و بابا افضل و میبدي و فیض کاشانی... با خداي خود سخن گویند، و اگر بخواهند آنها را در خزانۀ حافظه بنشانند و چون اورادي مقدس گاه و بی گاه بر زبان آورند. دیده بودم که گاهی هموطنان مؤمن از خواندن و در نیافتن دعاهاي عربی ملول می شوند و دل به آنها نمی سپارند؛ و چون اعراب حظّی و لذّتی نمی برند و پالایش و آرامشی نمی‌یابند.

دعا آنست که از دل برآید و بر زبان نشیند و این جز به زبان بومی و مادري برنمی آید. ترجمه هاي ناپیراسته و ناهموار هم اگر گرهی نیفزایند، گرهی نمی‌گشایند. چارۀ کار روي آوردن به زلال زبان مادري است که بهترین ترجمان دل است و امیدوارم که این دفتر در این خدمت کامروا باشد.»(از مقدمه کتاب)