شاه سیاه پوشان

عباس میلانی در مقدمه‌ای در باره شاه سیاپوشان از جمله نوشته است:

دو سه سالی از آمدنم به آمریکا می‌گذشت که روزی در صندوق پست محل کارم پاکتی از ایران با نام فرستنده‌ای ناآشنا درانتظارم بود. بازش کردم و در آن چند صفحه از متنی ماشین‌شده یافتم: ازشماره‌های ذیل هر برگ و با نگاهی سرسری به مضمونش دریافتم که اوراقی پراکنده از متنی ادبی است. نثر پخته‌ی هر سطرش نشان می‌داد و حکم می‌کرد که اوراق به‌ظاهر نامرتبط را باید نگاه داشت. یکی دو روز بعد پاکتی دیگر، وصفحاتی کماکان پراکنده، و چند روز بعد پاکت سومی دریافت کردم. این بارافزون بر صفحات تازه از متن، یادداشتی کوتاه و بی‌امضا ولی به خط آشنای هوشنگ گلشیری بود. می‌گفت رمانی کوتاه است که در ایران حتما اجازه‌ی چاپ نخواهد یافت. خواسته بود که به انگلیسی ترجمه و به اسم مستعاری چاپش کنم. دیگر می‌دانستم که نسخه‌یشاه سیاه‌پوشاندر دستم است و از همان نخستین باری که آن را خواندم، می‌دانستم شاهکاری در ادب معاصر فارسی است. هم تجربه‌ای تلخ و تکان‌دهنده از آن روزهای این دوران را بازمی‌گوید، هم بامسائلی ماندگار و انسانی چون رابطه‌ی هنر و قدرت، سرمد ناکجاآباد و دوزخ استبداد، خلاقیت و ممیزی، هنر «متعهد» و «ارزشی» و ارزش هنر، و سرانجام سنت و تجدد ادبی سروکار دارد. نه‌تنها مضمون رمان بیشتر از هر چیز در موردسانسور و تلاش قدرتمندان در مثله کردن پیکر هنر و اندیشه است، شیوه‌ی فرستادن متن هم، به‌اجبار، با این مضمون همخوانی همزمان دردآور و امیدبخشی داشت.

در این سالها کتاب به چندین زبان ازجمله انگلیسی و آلمانی منتشر شده است.