آواز پری ها

«آنچه مرا به نوشتم این کتاب برانگیخت طنین خاطراتی است که در زندگی هنری ام متعلم است نه تصور رسیدن به پایان زیرا هنوز هم میخواهم بخوانم بار دیگر با شعر سهراب سپهری به نرمی صدای پای آب؛ آواز سردهم در نی سحرآمیز موتزارت؛ زمزمه کنم از نوای دخترکی که در زیر درخت فندق زمزمه های عاشقانه می کرد و بخوانم از شوبرت دخترک نخ ریس را؛ نوای کلیسایی برآورم از باخ؛ بخوانم از آن ترانه هایی که در زیر درختان دبیرستان صدای دلکش و پوران شاپوری را می داد؛ از نواهای لالایی های کودکی از دیار خودمان تا پای گهوارۀ هر کودکی از اقلیم های دیگر؛ سرو و صنوبرهایی که جوانه زدند و سبز و پربار روییدند تا آن ها هم بخوانند و لالایی هایشان در گوش نهالهایی نو زمزمه کنند؛ بخوانم از ترانه های شورانگیز محلی از دامنه های کوههای بختیاری و شالیزارهای گیلان تا کویرهای ستاره باران سرزمینم ایران میخواهم بخوانم در آن صحنه های پر از نور و صدا و دست زدن ها. نمی خواهم پااز این صحنه ها بیرون بگذارم؛ قبل از آنکه صحنۀ زندگی را ترک کنم؛ اماشمارش بهاران زندگی که ملاک قانون زیستن است، می گوید که باید آن را رهاکرد تا این سمفونی نیز به نُت سکوت برسد. این کتاب را به کسانی که سال هاست از من و کارهایم سراغ می گیرند و به دوست داران دیروز و هنرجویان امروز پیش کش می کنم.»