شورش، روایتی زنانه از انقلاب ایرن

شورش، در قالب خاطره تنظیم شده است و آن را زنی تعریف می‌کند که نام ندارد. مهرانگیز کار در پیشگفتار کتاب نوشته است: «او هم‌سرنوشت، هم‌نسل، دوست و همسایه‌ام بوده است. هر دو در فضای حیاتی واحدی زیسته‌ایم. چه بسا او هم‌زاد من است.» به عقیده‌ی او، دختری که در فاصله‌ی سال‌های 57-1332 از خودش و میهنش سخن می‌گوید، «می‌تواند افرادی از نسل‌های زنانی را که در این فاصله زمانی بالغ و کارآمد شده‌اند نمایندگی کند.»

کتاب شورش در دو فصل تدوین شده است. در فصل اول، این دختر، در اهواز و در یک خانواده‌ی پر جمعیت پرورش یافته و از خود سخن می‌گوید و از دیگرانی که در شهر و مدرسه و خانواده احاطه‌اش کرده‌اند. این فصل به سال‌های بعد از کودتای 1332 پرداخته می‌شود.

در فصل دوم، از سال‌های پس از انقلاب، می‌گوید. به عقیده‌ی کار انقلاب  1357، رویدادی است با منشا و مبنای زنانه که جنسیت در آن مثل الماس می‌درخشد. هرچند کمتر به ماهیت زنانه‌اش پرداخته‌اند. نگاه زنانه درتاریخ‌نویسی ایران از سال 1357 به بعد است که بر نگاه مردانه افزوده خواهدشد و تاریخ مذکر بی‌گمان تبدیل به تاریخ دوجنسی می‌شود.