آرمان‌گرایی و آرمان‌گریزی در ایران معاصر، ساخت قدرت، جنبش‌ها و جریانات سیاسی - اجتماعی

میترازرگر دانش‌آموختۀ جامعه‌شناختی است و دکترای خود را با پایان‌نامه‌ای درحوزۀ جامعه‌شناسی توسعه و زنان اخذ کرده است. ایشان علاوه بر سابقۀ تدریس در دانشگاه‌های آزاد و پیام نور خوزستان، همچنین به مدت چند سال به عنوان استاد مدعو در دانشگاه ایالتی نیویورک- آلبانی مشغول به کار بوده‌اند. حوزه‌های پژوهشی مورد علاقۀ ایشان تغییرات اجتماعی، جنبش‌های اجتماعی،توسعه اقتصادی- اجتماعی و زنان می‌باشد.

در این کتاب به تفصیل به بسترهای جهانی ای پرداخته می‌شود که درترکیب با ساختار نظام اجتماعی ایران، سبب می‌شوند تا در برهه‌ای روح آرمانخواهی بر جامعه دمیده شود و در برهۀ دیگر اما، جامعه شاهد غلبه مشی آرمانگریزانه باشد. در برهۀ نخست از دورۀ مورد بحث، یعنی از دهۀ 1340 تا 1370شمسی، که آرمان‌های بزرگ چراغ راه افراد و جامعه بودند، آرمانخواهی مهم‌ترین صدای تغییر و تنها امکان برای رسیدن به سعادت ابدی دانسته می شد ودر مقابل از دهۀ 70 شمسی به این سو، قاطبۀ جامعه با بی‌اعتنایی بهآرمان‌های جمعی، سعادت را در تکریم فرد و بازتعریف و آشکارسازی هویت‌های فردی کتمان شده تعبیر می كند.