سازمان ملی زنان ایران، جنبش دانشجویی در خارج و مسئله زن پیش از انقلاب

سازمان ملی زنان ایران که در دی ماه ۱۳۴۳/ ژانویه ۱۹۶۵، در پیوندی تنگاتنگ با کنفدراسیون جهانی محصلین و دانشجویان ایرانی (اتحادیه‌ی ملی) پی ریخته شد، نخستین تشکلی‌ست که زنان ایرانی در خارج از کشور بنیان گذاشتند.

پژوهش در تاریخچه‌ی این نخستین سازمان زنان، به‌رغم عمر کوتاهش، ما را درشناخت رویکرد بخش مهمی از نیروهای چپ و دموکرات نسبت به جنبش زنان یاری می‌رساند. چنین رویکردی به مسئله‌ی زن، در دهه‌های بعد نیز مبنای عمل جریان‌های چپگرا قرار گرفت که نمودهای آن، به‌ویژه پس از انقلاب بهمن ۱۳۵۷،بارز شد.

بخش نخست این کتاب، نوشته‌ای پژوهشی‌ست درباره‌ی زمینه و چگونگی شکل‌گیری سازمان ملی زنان ایران، مبانی فکری بنیان‌گذارانش، آگاهی آنان نسبت به مسئله‌ی زن، آرمان‌ها و هدف‌هایی که در راه آن مبارزه می‌کردند، مناسبات این سازمان با کنفدراسیون، دستاوردهای آن و مشکلات و موانعی که به فروپاشی زودرس سازمان ملی زنان ایران انجامیدند.

بخش دوم، دربرگیرنده‌ی گفتگو با شماری از بنیان‌گذاران و دست‌اندرکاران این سازمان است که روایت و تأملات خود را از این تجربه بازگفته‌اند.

در بخش پایانی کتاب، چند سند به خواننده عرضه شده است.